نوآوری زیست سازگار: الکترودهای نرم، قابل چاپ و بدون فلز MIT برای ایمپلنت های نسل بعدی
یک ماده جدید شبیه Jell-O می تواند جایگزین فلزات به عنوان رابط الکتریکی برای ضربان ساز، کاشت حلزون و سایر ایمپلنت های الکترونیکی شود.
یک جستجوی تصویری برای “ایمپلنت های الکترونیکی” انجام دهید، و مجموعه وسیعی از دستگاه ها، از ضربان سازهای سنتی و کاشت حلزون حلزون گرفته تا ریزتراشه های مغز و شبکیه آینده نگرانه تر با هدف تقویت بینایی، درمان افسردگی و بازگرداندن تحرک را خواهید دید.
برخی از ایمپلنت ها سخت و حجیم هستند، در حالی که برخی دیگر انعطاف پذیر و نازک هستند. اما بدون توجه به شکل و عملکرد آنها، تقریباً همه ایمپلنت ها دارای الکترودهایی هستند – عناصر رسانای کوچکی که مستقیماً به بافت های هدف متصل می شوند تا ماهیچه ها و اعصاب را تحریک الکتریکی کنند.
الکترودهای قابل کاشت عمدتاً از فلزات صلب ساخته می شوند که طبیعتاً رسانای الکتریکی هستند. اما با گذشت زمان، فلزات می‌توانند بافت‌ها را تشدید کنند و باعث ایجاد زخم و التهاب شوند که به نوبه خود می‌تواند عملکرد ایمپلنت را کاهش دهد.
اکنون مهندسان MIT ماده ای بدون فلز و شبیه به Jell-O ساخته اند که به نرمی و سختی بافت بیولوژیکی است و می تواند جریان الکتریسیته را مانند فلزات معمولی هدایت کند. این ماده را می توان به یک جوهر قابل چاپ تبدیل کرد که محققان آن را به شکل الکترودهای انعطاف پذیر لاستیکی الگوبرداری کردند. این ماده جدید که نوعی هیدروژل پلیمری رسانا با کارایی بالا است، ممکن است روزی جایگزین فلزات به عنوان الکترودهای کاربردی و مبتنی بر ژل با ظاهر و احساس بافت بیولوژیکی شود.
دیدگاهتان را بنویسید